Podstawy naukowe Biorezonansu
Wiele osób powtarza utarte hasła, że Biorezonans nie ma podstaw naukowych. Są jednak w znacznym błędzie, ponieważ ta metoda działa i potwierdza to przeważająca część Pacjentów, terapeutów jak i pewna grupa lekarzy.
Terapia biorezonansowa i jej podstawy naukowe leżą najnowsze dokonania z dziedziny biofizyki, fizyki kwantowej oraz kilka kilka wieków z doświadczenia medycyny chińskiej.
Badania biofizyczne ostatnich 20 lat dostarczyły licznych dowodów na istnienie „biofizykalnej płaszczyzny sterującej”, którą można również określać mianem stworzonym przez lekarzy-naturalistów: „siły regulacyjne właściwe organizmowi”. Już w 1922 A. G. Gurwicz (ZSRR) odkrył „mitogenetyczne promieniowanie” i postulował „regulujące pole biologiczne”. Badania te potwierdził w 1928 D. Gabor (laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1971). Prace Gurwicza kontynuował w l. 30-tych G. Lachowski wskazując, że przy przekazywaniu informacji biologicznych dochodzi do elektromagnetycznego sprzężenia rezonansowego.
W latach 60-tych badania nad wpływami biofizykalnymi na żyjące systemy prowadzili m.in. prof. H. Kuhn, dyrektor Instytutu Chemii Biofizycznej Towarzystwa im. Maxa Plancka w Getyndze (badania nad ewolucją informacji biologicznej i samoorganizacją materii), I. Prirogine (laureat nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1977, twórca termodynamicznej teorii tłumaczącej procesy życiowe, postulujący istnienie „struktur dyssypatywnych” tj. dynamicznych, otwartych stanów materii).
Pierwsza, podsumująca tamte dokonania na tym polu publikacja pt. Biological Effects of Magnetic Fields amerykańskiej biochemiczki M.F. Barnothy ukazała się w 1964 a w 1970 opublikowano prace amerykańskiego biofizyka A.S. Presmana Electromagnetic Fields and Life (Pola elektromagnetyczne, a żywa przyroda). Prowadzone przez uczonych radzieckich eksperymenty, których celem było zbadanie mechanizmu przekazywania, odbioru i zapamiętywania informacji biofizykalnych w komórkach i organach, udowodniły istnienie elektromagnetycznego oddziaływania wewnątrz- i międzykomórkowego („elektromagnetycznej bioinformacji”). Z inicjatywy prof. H. Fröhlicha z uniwersytetu w Liverpoolu, zainspirowanego wynikami tych badań (odkrycie rezonansu mikrofalowego), podjęto w 1975 w Instytucie Fizyki Ciała Stałego im. Maxa Plancka w Stuttgarcie badania nad biologicznym rezonansem mikrofalowym.
Niemiecki biofizyk prof. F.A. Popp z Międzynarodowego Centrum Technologii Biofizycznej w Kaiserslautern udowodnił, że przekazywanie informacji wewnątrz i między komórkami odbywa się poprzez biofotony, tj. pozbawione masy kwanty światła widzialnego, magazynowane i ponownie emitowane przez DNA. S.S. Sung, kierownik badań w C.N.R.S (Państwowym Ośrodku Badań Naukowych) w Villejuif we Francji wykazał, że biokomunikację elektromagnetyczną można śledzić także na poziomie komórkowym. W 1981 M.Rattemeyer ogłosił uzyskane wspólnie ze specjalistami w zakresie biologii komórkowej z uniwersytetu w Kaiserslautern, wyniki badań dowodzące, że DNA jest, być może, najważniejszym źródłem ultrasłabego promieniowania komórkowego. Problemem bioinformacji zajmuje się także od lat Instytut Medycyny Klinicznej i Eksperymentalnej w Nowosybirsku (Ultrasłabe promieniowanie jako oddziaływanie międzykomórkowe). W 1982 fizyk R. Adey odkrył, że system biologiczny reaguje na określoną częstotliwość fal o ściśle określonym ultrasłabym zakresie intensywności (tzw. „okno Adey’a”).
Od ponad 13 lat prof. C.W. Smith (wykładowca na Wydziale Elektryczno-Elektronicznym Uniwersytetu w Salford w Wlk. Brytanii) prowadzi badania w dziedzinie oddziaływań wzajemnych pól magnetycznych i elektrycznych z żywymi organizmami (Biologiczne efekty słabych pól elektromagnetycznych). Podobne prace prowadzone są w Instytucie Patologii Eksperymentalnej, Onkologii i Radiobiologii Ukraińskiej Akademii Nauk, oraz w Instytucie Atomistyki Uniwersytetu Austriackiego w dziedzinie biofizyki (K.Torghele, B. Lipp, H. Klima). Eksperymenty dowodzące przenoszenia informacji molekularnej za pomocą aparatu do Biorezonansu przeprowadził także prof. dr. rer. nat. P.Ch. Endler z Instytutu Ludwiga Boltzmanna w Grazu wraz z prof. C. W. Smithem oraz prof. dr. K. Petzoldtem z Wiednia.
